Mayume Amori - Chłodne dni szkoły

Ranek… Chłodna, spokojna chwila, kiedy to wszyscy zmierzają w kierunku szkoły. Niechętnie przyśpieszając na kroku, wtuliłam usta pod szalik, ze względu na panujące wokół zimno. Ubrana w kurtkę wykonaną z ciemno zielonego materiału, co chwilę oglądałam się z nadzieją iż natknę się na znajomą twarz. Niestety, tak się nie stało. Byłam zmuszona nudzić się przez całą drogę. Zimą wszystko wydawało się szare, wyblaknięte. Ludzie niechętnie wystawiając nos za drzwi mieszkania. Cała natura umiera. Posiadacze psów z przymusu wychodzą z pupilem na poranny spacer, starając się zrobić to jak najszybciej. Budząc się rano, kołdra jest twoim najlepszym przyjacielem. Niestety gniewna ręka rodziców każe ci ją opuszczać.  Nie dziwne, że jest to moja znienawidzona pora roku...

***

W końcu w szkole. Chociaż nawet i to nie jest dobrą wiadomością. Ciężko napotkać się tu z rozweseloną twarzą uczniów. Otrzepałam puchate buty ze śniegu, po czym schowałam je do szafki wraz z czapką, kominem, rękawiczkami i kurtką. Klucze wsunęłam do kieszeni spodni. Delikatnym ruchem dłoni ułożyłam warkocz na prawy ramieniu, ciężko opierając się o szafki. Stałam tak przez dłuższa chwilę, aż w końcu przymknęłam zmęczone powieki. W sumie… nie było aż tak źle. Przynajmniej szkolne korytarze nie roją się od uczniów.

-Blondie… stoisz w złym miejscu– dotarł do mnie męski ton

Niechętnie otworzyłam oczy, wbijając w chłopaka obojętny wzrok. Dostrzegłam postać o bordowych włosach i głęboko czerwonych oczach. Raptownie zerwałam kontakt wzrokowy, kierując twarz w stronę korytarza.

- … - Nie odpowiadając, ruszyłam przed siebie

Szkoła jest bardzo rozbudowana, więc dojście do odpowiedniej klasy, sprawiało mi lekką trudność. Buszując po wszystkich zakątkach korytarzy, natknęłam się na dyrektorkę.

- Um… Dzień dobry proszę pani – wysłałam w jej kierunku ciepły uśmiech

- Dzień dobry – odwzajemniła go – Potrzebujesz pomocy?

Poczułam radość. Wygląda na to, iż to koniec moim bezcelowych wędrówek.

- Owszem, pogubiłam się, mogła by pani powiedzieć gdzie znajduje się sala od chemii? – zapytałam spokojnym głosem

- Oczywiście. Drugie piętro, sala numer dwadzieścia pięć

- Dziękuję! – w końcu poczułam ulgę – Do widzenia, i miłego dnia!

- Również i tobie! – wygląda na to, iż jest to sympatyczna osoba

***

- *Czyżby…* - wchodząc do sali natrafiłam się na tego samego chłopaka

Ponad wszystko starałam się unikać kontaktu wzrokowego. Powędrowałam kilka ławek dalej, aż tu nagle… Dostrzegłam znajomą sylwetkę siedzącą przodem do tablicy.

-Hiro..? – szybko zdałam sobie sprawę, iż powiedziałam to na głos

Błyskawicznie zakryłam usta dłonią, czując przy tym coraz szybsze bicie serca. Dziewczyna delikatnie odwróciła głowę w moim kierunku. Nagle na jej twarzy umalował się radosny uśmiech, po czym szybko pobiegła w moja stronę. Chwile potem mocno mnie uścisnęła.

- Mayume!!! To ty! Jak ja się cieszę!!! – miałam jednak rację, to ona

- Też się cieszę, nawet nie wiesz jak bardzo – świat dzięki niej znowu nabrał barw

(Hiromi? Co powiesz na to? c’: )